हाणामाऱ्या चाललेल्या ठिकाणी जाऊऩ पत्रकारी करण्याचा बराच अनुभव त्याच्या
गाठीशी. सीरियात यादवी सुरू झाल्यापासून तो तिथं होता.त्या आधी तो लिबियात होता,
इजिप्तमधे होता आणि अल कायदाचा पक्का अड्डा असलेल्या येमेनमधे होता.

पर्वतांवर जाणारी माणसांना बर्फाची, विरळ हवामानाची सवय असते, वादळं आणि
लहरी हवामानाची सवय असते. सर्व नैसर्गिक संकटांना तोंड देण्याची सामग्री घेऊन आणि
मुख्य म्हणजे वाटाडे घेऊन ते पर्वतात पोचतात. सेटलॉफ हा अशाच संकटांत
शिरणाऱ्यांपैकी एक. 1 ऑगस्ट 2013 रोजी तो सीरिया-तुर्कस्तानच्या सीमेपासून जवळच
किलिस नावाच्या गावात पोचला पोचला तेव्हां आपण काय करतोय याची उत्तम जाण त्याला
होती. हॉटेल इस्तंबूल नावाच्या हॉटेलात तो उतरला.

हे हॉटेल ऐन रणधुमाळीतलं. हॉटेलच्या लॉबीत बसलं की समोर बाँब हल्ले, स्फोट
दिसत असत. धकाधकीच्या ठिकाणी पळणारे बंबवाले, पोलीस,अँब्युलन्सेस आणि पत्रकार,
छायाचित्रकार लॉबीतून थेट दिसायचे. हे हॉटेल म्हणजे धकाधकीची खाज असलेल्या
पत्रकारांचा अड्डाच होता. आंडूपांडू पत्रकार तिथं जातच नसे.कारण मुळात या गावात
पोचणं हेच एक दिव्य असे.

सेटलॉफनं सेटिंग करून ठेवलं होतं. तुर्कस्तानमधे कोण माणसं मध्यस्थाचं काम
करतात, कोणाचे पलिकडल्या सीरियातल्या आयसिस दहशतवादाशी संबंध आहेत याची माहिती
त्याच्या जवळ होती. एक यादीच त्याच्या जवळ होती. यादीतून एक नाव त्यानं निवडलं आणि
किलिसमधे त्या नावाबद्दल चौकशी केली. त्या माणसाचं नाव समजा अहमद होतं. समजा असं
म्हणायचं कारण त्याचं खरं नाव कोणालाच कळणं शक्य नव्हतं, ते नाव कळालं तर अहमदचाच
प्राण जायचा. सेटलॉफला सीरियात खोलवर न्यायचं, दहशतवाद्यांशी गाठ घालून द्यायची
आणि नंतर परत आणायची ही त्याची जबाबदारी होती. त्याचे काही पैसे ( 2000 डॉलरपेक्षा
जास्त ) अहमदला मिळायचे होते.

अहमद हा विश्वासू माणूस आहे याची खात्री पटावी यासाठी एक गोष्ट सेलटॉफला
सांगण्यात आली. काही दिवसांपूर्वी अहमद एका इटालियन स्त्रीला घेऊन सीरियात गेला
होता. या स्त्रीचा मुलगा जिहादी झाला होता आणि सीरियातल्या लढाईत मारला गेला होता.
तेव्हां या स्त्रीला तिच्या मुलाचं दर्शन घडवणं असं अहमदचं काम. अहमदनं त्या
स्त्रीला एका जागी नेलं.तिथं तिच्या मुलाचं शरीर कुजत होतं. अत्यंत धोका पत्करून
अहमदनं त्या स्त्रिला तुर्कस्तानात परत आणलं.

सेलटॉफ हॉटेल इस्तंबूलमधे पोचला खरा. पण आता तो कंटाळला होता. एका
मित्राला तो म्हणाला की आता खूप झालं, या धोका पत्करण्याचा कंटाळा आलाय. ही माझी
शेवटली असाईनमेंट.येवढी आटोपली की मी अमेरिकेत माझ्या घरी जाणार आहे. कंटाळा
येण्याचं एक कारण होतं की तुर्कस्तानातल्या मध्यस्थांची अलिकडे खात्री देता
येईनासं झालं होतं. कारण हे मध्यस्थ कधी कधी तुर्कस्तानी पोलिसांचे हस्तक होत तर
कधी सीरियातल्या आयसिसचे हस्तक बनत. त्या दोघांपैकी कोणाला तरी किंवा एकाद्याला
पत्रकाराच्या दौऱ्याची माहिती ते आधीच देत. पत्रकारी भाषेत याला टिप ऑफ करणं असं
म्हणतात. पत्रकार मरे. मध्यस्थाला पत्रकार, तुर्की गुप्तहेर, आयसिसचे हस्तक या
सर्वांकडून पैसे मिळत.

आणखीही एक गोष्ट झाली होती. अलिकडं सीरियन दहशतवाद्यांना पैशाची जरूर पडे.
अपहरण करून पैसे उकळणं हा त्यांचा एक पैसे मिळवण्याचा नवा मार्ग होता.
तुर्कस्तानातून मध्यस्थी करणाऱ्या लोकांना ते असे पत्रकार बकरे पाठवा असं सांगत
असत, पत्रकार बकरे होत असत.

सेलटॉफ सोबतच कॅनडावरून आणखी एक अलेक्स नावाचा पत्रकारही किलिस मधे दाखल
झाला होता. अलेक्स अगदीच नवखा होता. कॅनडात तो फुलं, झाडं, पक्षी अशांचे फोटो काढत
असे. याचा त्याला कंटाळा आला होता. काही तरी थरारक फोटो काढायचे असं ठरवून तो
किलिसमधे आला. या खटाटोपांची सवय असलेल्या पत्रकारांनी त्याला परावृत्त करण्याचा
प्रयत्न केला होता. पण गडी ऐकायला तयार नव्हता. शहरी रोमँटिक पत्रकार. त्यानं
किलिसमधे मदत करण्यासाठी कोण मध्यस्थ मिळेल याची चौकशी आणि व्यवस्था फेसबुकवरून केली.
फेस बुकवर पोस्ट टाकून मदतनिसाची मागणी केली. फेसबुक म्हणजे जगाची चावडी. तिथं
घडणारे संवाद साऱ्या जगाला कळत असणार. याचा अर्थ काय होतो हे त्या बावळटाला कळलं
नाही. एका माणसाला त्यानं निवडला. अनुभवी पत्रकारांनी त्याला त्या माणसाबरोबर जाऊ
नकोस असं सांगितलं. या ना त्या वाटेनं तोही अहमदकडेच पोचला.

अहमदबरोबर दोघेही सकाळी नाष्टा घेऊन बाहेर पडले. दोघेही नाहिसे झाले.

त्यातल्या सेलटॉफचा पत्ता परवा परवा लागला. शिरच्छेदाच्या व्हिडियोमधे.
2014 सालच्या सप्टेंबर महिन्याच्या दोन तारखेला.

मधल्या काळात त्याचं काय झालं, त्याला काय काय सहन करावं लागलं ते कदाचित
आयसिसकडून कधी कळालं तर.

।।